"پارکینسون"

پارکینسون از گروه بیماری های تحلیل برنده دستگاه خارج هرمی یا اکستراپیرامیدال است که در آن سلول های ماده سیاه مغز واقع در مغز میانی به تدریج از بین میروند و همین امر موجب کاهش تولید نوروترانسمیترها میشود. در بررسی آسیب ،شناختی جسم سیاه رنگدانه های خود را از دست می دهد و درون سلول های ذراتی به نام Lewy Bodies مشاهده می گردد.

نمودهای بالینی پارکینسون عبارتند از:

1. کندی حرکت :

(Bradykinesia) بیمار پارکینسونی تمامی حرکات خود را به کندی انجام می دهد. به این صورت که شروع حرکت خیلی کند و کسالت آور است و در ادامه حرکت بیمار از کنترلش خارج شده و دچار عدم تعادل می شود.

2.لرزش :

 (Tremor) در حالت استراحت اندام های فرد مبتلا به پارکینسون به خصوص در قسمت های دیستال (انتهایی) اندام ترمور دارد. ترمور با انجام حرکات و سعی در شروع آنها کم و یا حتی قطع میشود. ریتم ترمور در این بیماران ۴ تا ۷ ضربه بر ثانیه می باشد. (beats/sec)

3. سفتی اندامها :

 (Rigidity) ریژیدیتی به معنای سفتی اندام ها ناشی از افزایش تون همزمان عضلات آگونیست و آنتاگونیست حرکت است که مشخصه درگیری دستگاه اکستراپیرامیدال است در ریژیدیتی در برابر حرکت رفت و برگشت یک مفصل مقاومت در کل دامنه حرکتی وجود دارد که به آن علامت حرکت چرخ دنده ای (Cogwheel) می گویند.

در اسپاستی سیته مقاومت در دامنه خاصی از حرکت وجود دارد و اندام با حرکت پسیو به یکباره به الگو پرتاب میشود رفلکس چاقوی ضامن دار ریژیدیتی در بیماران پارکینسونی موجب مصرف بیش از حد انرژی در اثر افزایش تون همزمان عضلات و خستگی زودرس میشود.

علائم دیگر پارکینسون :

عدم ثبات پوسچرال یکی از مشکلات جدی بیماران پارکینسونی است که منجر به سقوط و زمین خوردن زیاد این بیماران می شود. بیشتر از ۲/۳ بیماران مبتلا به پارکینسون دچار بی ثباتی پوسچرال هستند. در این حالت بیمار قادر به کنترل پوسچر خود نیست و با کوچکترین حرکت ناگهانی ثباتش بهم می خورد و رفلکس های تامین ثبات نمی توانند به موقع وارد عمل شوند. معمولا پوسچر بیمار پارکینسونی خمیده رو به جلو است.

راه رفتن غیر نرمال بیمار پارکینسونی گام های کوتاه بر می دارد بدنش به جلو خم شده ابتدا حرکتش کند است ولی بعدا تند می شود و چنین به نظر می رسد که بیمار مرکز ثقل خود را دنبال می کند به این نوع راه رفتن Suffering Gait یا Festinating Gait می گویند.

سایر علائم نگاه ثابت و خیره، تکلم آهسته و با آهنگی یکنواخت اختلالات دستگاه عصبی خودکار مانند تعریق بیش از حد، افزایش بزاق هیپوتانسیون و اختلالات اسفنگتری.

نکته: تمامی علائم گفته شده ناشی از نبود و یا کمبود نوروترانسمیتر دوپامین میباشد که از جسم سیاه ترشح می شود افزایش این نوروترانسمیتر از حد طبیعی نیز موجب بروز علائم سایکوتیک می شود.